Dag dag, daar ben ik weer! Deze keer zal ik wat vertellen over het project waar ik 5 dagen per week ben.

Het project heet House of Joy. Er wonen tussen de 30/40 kinderen die niet thuis kunnen wonen om verschillende redenen. Zo zijn er kinderen die hun ouders zijn verloren, kinderen die te vondeling zijn gelegd, kinderen die verwaarloosd werden of kinderen die bijvoorbeeld achter zijn gelaten in een ziekenhuis. Best heel heftig!

Bij House of Joy hebben ze de kinderen in drie groepen gedeeld. Je hebt een groep kinderen van pasgeboren tot 1.5 jaar ongeveer, een groep kinderen van 2 tot 3/3.5 jaar en een groep kinderen van 4/5/6 jaar oud. De precieze leeftijd ben ik niet zeker van, maar zo klopt het wel ongeveer!

Het project wordt gerund door 4 nonnen, waarvan één het hoofd is. Er werken rond de 25 mensen (weer een gok), voornamelijk vrouwen. Er zijn vrouwen die koken, wassen, schoonmaken, kinderen verzorgen en alles doen wat niet onder één ding te noemen is. Ook is er nog een man die in ieder geval chauffeur is, verder durf ik niet te zeggen wat zijn rol is. Dan zijn er vrouwen die naailes geven en nog een aantal mensen die ik wel eens zie maar verder niet spreek en waarvan ik ook niet weet wie ze zijn of wat ze doen.

Ik vertrek elke dag rond 7 uur met de tuktuk van huis naar House of Joy, dan ben ik er -afhankelijk van het verkeer- tussen half 8 en kwart voor 8. Tegen die tijd hebben de kinderen al ontbeten (pap) en staan ze in de wasruimte. Ik heb het nu over de oudste 2 groepen. Daar trekken ze allemaal hun kleren uit om vervolgens te worden gewassen. Dan komen ze gewassen en wel één voor één op een tafel zitten waar ik ze met vaseline of babyvaseline in mag smeren, luiers (niet bij alle) mag omdoen en kleren aan doe. Dit doe ik natuurlijk niet in m'n eentje en één voor één klinkt heel degelijk maar het is natuurlijk enigszins chaos met zoveel kinderen. Laat enigszins maar achterwege! Als dit allemaal gebeurd is en de buiten speelplaats gedweild is kunnen de kinderen buiten gaan spelen. Rond 9/half 10 krijgen de kinderen een soort gepofte maïs chips als snack en spelen daarna weer verder. Rond half 11 gaan de kinderen naar binnen om te eten. Ze eten hier altijd Sima of rijst. Sima is gemaakt van maïsbloem en water, hier krijgen ze altijd iets van groente of vlees bij waar ook vocht/jus/sap bij zit. Ze moeten het meeste Sima eten. Ze eten met hun handen. Na het eten gaan de kinderen naar de zaal waar hun bedjes staan. Ik heb het nog steeds over dezelfde twee groepen. Die slapen beide op een aparte zaal. De kindjes kruipen in hun bed en wachten tot ze een dekentje krijgen. Dan gaan ze slapen, tenminste dat is de bedoeling . Ik ga dan altijd mee met de oudste groep. Er zijn 6 kinderen die op school zitten ergens naast House of Joy. Deze kinderen halen we om 12 uur daar op! Wanneer deze kinderen thuis zijn trekken ze allemaal hun schooluniformen uit en trekken andere kleren aan om vervolgens aan hun lunch te beginnen! Dit eten ze op de grond in de slaapzaal, de andere kinderen aten het in een aparte ruimte. Na het eten gaan ook die kinderen in bed liggen en eigenlijk nooit slapen, volgens mij zijn ze daar wat te oud voor. Verder vind ik het wel interessant om te zien dat al die vrouwen hardop praten (en geloof me; ze kunnen hard praten) en die oudste kinderen daar eten etc. terwijl die andere kinderen daar liggen te slapen. Wanneer de kinderen in bed liggen kunnen ook de vrouwen en ik op bed liggen, best prettig! Om half 2 eten de volwassenen, ook daar op de grond en hetzelfde eten. Om 2 uur is het tijd om naar buiten te gaan om te spelen en om half 4 word ik weer opgehaald om naar huis te gaan.

Qua communicatie is het best een uitdaging. Iedereen spreekt er namelijk Chichewa! Er zijn een paar vrouwen die Engels kunnen, maar ook niet echt goed. Daarom is het voor mij bijvoorbeeld best zoeken wat ze van me verwachten. Helemaal omdat dat niet zo in de cultuur zit om dat te doen. Verder doe ik mijn best om een beetje Chichewa te leren, maar dat heeft even tijd nodig aangezien alles zo niet op Nederlands of Engels bijvoorbeeld lijkt. Qua woorden niet en ook niet qua klanken en uitspraak! Iemand die wel goed Engels kan is de hoofdnon. Zij is gisteren terug gekomen dus nu kan ik weer beter communiceren! Toen zij terug kwam van haar reis en aankwam op het project renden ineens alle vrouwen en een aantal kinderen naar buiten. De vrouwen hebben toen enorm gedanst en gezongen! Heel tof om te zien.

Los van de verwachtingen was er nog iets anders waar ik even over wilde communiceren, namelijk het eten! Beleefd en zorgzaam als ze zijn zorgen ze dus voor ander eten voor alleen mij. Tussen half 10 en half 11 werd er tegen mij gezegd dat mijn eten klaar stond en rond half 2 weer. Dan moest ik alleen naar een kamertje gaan om te eten, daar voelde ik me vrij ongemakkelijk bij kan ik je vertellen. 'S ochtends werd er bijvoorbeeld een flesje frisdrank met een pak koekjes en 2 bananen of appels klaargezet en 's middags ook frisdrank en fruit en broodjes met boter of een soort wentelteefjes. Op mijn eerste echte dag had ik al gevraagd of ik ook Sima mocht proberen en dat vond ik prima eten! Ik mocht vorige week al steeds mee eten met de rest, dus lekker Sima eten met de vrouwen op de vloer. Toch werd er steeds weer wat apart voor me klaargezet. Toen de hoofdnon weer aanwezig was heb ik haar vriendelijk bedankt voor de goede zorgen en gevraagd of ik ook met de rest mag eten! Dus nu hoort ik er ook bij. Mocht het nou net vandaag zijn dat er allemaal kleine visjes (in volledigheid) bij de Sima geserveerd werden, oeps. Ik heb het wel even geprobeerd, maar ze vroegen eigenlijk al van tevoren of ik gehakt wilde. Gelukkig, want het 'is niet zo mijn smaak'

Deze eerste week is het voor mij voornamelijk observeren geweest! Hieruit probeer ik verder te bedenken wat ik bij kan dragen aan dit project. Wat me opvalt is dat de kinderen erg goed verzorgd worden maar dat ze verder geen spellen doen etc. Van andere mensen hun ervaringen heb ik gehoord dat vaak de meeste hulp nodig is bij de jongste groep. Wat natuurlijk begrijpelijk is omdat er zoveel luiers verschoond moeten worden en er nog meer op de kinderen gelet moet worden. Mijn eigen idee is wel dat het project ook goed draait als ik niet daaraan meehelp, ze hebben daar alles onder controle en doen het zonder mij ook zo. Hierom is het voor mij nu de uitdaging om iets te doen waarvan ik zelf het idee heb dat het nu meer bijdraagt. Ik wil voor nu in elk geval spellen met de kinderen gaan doen. Verder hoop ik dat ik voor als ik niet meer hier ben iets kan bedenken zodat dit wat vast gehouden kan worden! Mits dit gewaardeerd wordt natuurlijk. Ze hebben bijvoorbeeld heel veel ballen die nooit gebruikt worden. Ik heb gevraagd of ik ze mee naar buiten mocht nemen. De kinderen en zelfs de vrouwen hebben zich er enorm mee vermaakt!

Ik heb wel foto's mogen maken op het project maar deze mag ik niet delen op social media wegens privacy van de kinderen.

Ik denk dat dit het wel weer even is voor nu! Zikomo kwambiri voor het lezen en tio nana!