Het project na 5 weken!

Dag allemaaal,

Zoals jullie konden merken is het mij vorige week niet meer gelukt een blogpost te schrijven over het project, maar bij deze!

Alles wat ik in al mijn posts schrijf over mensen is ten alle tijden met het volste respect voor de personen in kwestie. Ik probeer de dingen feitelijk te brengen, mijn bedoeling is niet negatief en ik heb begrip voor hun situatie en denkwijze. Dat gezegd te hebben;

Na 5 weken verandert er natuurlijk heel veel. In het begin is het natuurlijk heel erg wennen en kijken hoe alles gaat. Daarna ga je mee doen met alles en in mijn geval kijken wat je nog meer bij zou kunnen dragen. Ik merkte dat ik er op een gegeven moment tegenaan begon te lopen dat ik hier heen kwam met de gedachte iets bij te dragen, maar ik dat voor mijn gevoel helemaal niet echt deed.

Ik heb in het begin al de keuze gemaakt om niet met de jongste kinderen mee te gaan maar met de oudere kinderen. Voor mij leek daar meer uitdaging in te zitten en dat is ook gebleken. Eerder vertelde ik al dat ik speelde met de kinderen. Vlak daarna kwam de vrouw terug die blijkbaar de kinderen elke dag lesjes geeft! Dat vond ik natuurlijk reuze leuk en interessant en heb daar elke dag bij gezeten.

Ik heb eens een tijdje geobserveerd en mij viel op dat de vrouw erg goed is in het aanleren van liedjes en rijmpjes aan de kinderen. In het geval van liedjes en het ABC is dat natuurlijk helemaal top. Maar mij viel ook op dat de kinderen daardoor nog steeds niet begrepen wat de rijmpjes inhielden. Zo kunnen de kinderen heel goed van 1 tot en met 20 tellen zonder de cijfers afzonderlijk te kunnen herkennen en/of begrijpen wat het nou eigenlijk inhoudt. Voorzichtig heb ik voorgesteld of ik samen met haar eens iets anders kon proberen en dat was goed. Ik heb bekertjes meegenomen en daarop de cijfers 1 tot en met 20 geschreven. We vroegen eerst aan alle kinderen welk cijfer het is en vroegen vervolgens één kind naar voren om dat aantal stenen in het bekertje te doen. Ook viel op dat de kinderen geen kleuren kennen en zijn met een aantal kleuren potloden aan de gang gegaan. We herhalen elke dag en vragen de kinderen bijvoorbeeld 'welke kleur is dit?' en of ze vervolgens iets anders kunnen aanwijzen wat dezelfde kleur heeft. Ik merk dat de kinderen graag willen leren en dat de vrouw ook graag de kinderen iets wil leren, top dus!

Afgelopen week heb ik een gesprek gehad met de coördinator van Doingoood en de hoofd non van House of Joy. De aanleiding voor dit gesprek was dat ik nog een bedrag te besteden had voor het project. Hierin hebben we gevraagd aan de hoofd non wat zij nodig vond. Zij vertelde dat er truitjes nodig waren voor de jongste kinderen en dat zij verder niet zo 123 iets wist. Dat gaf mij mooi de kans om aan te geven dat ik nu bezig ben met het lesgeven van de kinderen en dat ik daar graag materialen voor aan zou willen schaffen. Dit vond zij een goed idee en ik mocht het samen met de vrouw die lesgeeft en een andere vrouw zelf gaan halen.

In het gesprek werd ook nog even gevraagd hoe ze mij vond op het project. Toen ik op het project aankwam was zij zelf nog 2 weken in Zuid-Afrika en ze vertelde dat toen ze terugkwam de vrouwen naar haar toe waren gekomen om te vertellen dat ze het fijn vonden dat ik me zo aanpaste aan ze. Ook zei ze dat ik heel volhardend was wat het (samen)eten betreft (hihi) en dat ze heel blij was dat ik naar de oudere kinderen was gegaan "Yes I don't know why, but every volunteer normally seems to disappear with the little children." Best fijn om te horen!

De volgende dag, afgelopen donderdag, ben ik met de twee vrouwen de stad in geweest. Eerst hebben we op de kledingmarkt een hele zak vol kindertruitjes gekocht. Opeens stonden de dames voor zichzelf te kijken en vroeg eentje "you can buy this for me?". Daar kwam even het 'rijke blanke'-imago naar boven en heb ik even verteld dat het geld dat ik te besteden heb toch echt voor de kinderen is. Uitleggen dat je toch niet zo rijk bent als ze denken is best een beetje lastig en soms moeilijk te geloven voor de mensen hier. Het is zo relatief. Vervolgens zijn we naar de winkels gelopen en vonden we bij binnenkomst een boekenwinkel. Daar stond een man die ons maar al te graag wilde helpen en zo kwamen we bij de leerboeken. De vrouwen zijn niet opgeleid en hebben geen ervaring met kinderen lesgeven zoals wij dat kennen en vonden zo elk boekje ontzettend nuttig en goed om te kopen (bijvoorbeeld boeken die duidelijk veel te hoog van niveau waren of simpelweg niet nuttig). Dit was voor mij een uitdaging maar we hebben een aantal mooie boeken kunnen vinden! Zo hebben we een paar boeken gekocht om engels van te leren, rekenen en kleuren (alle cijfertjes 3 worden rood, alle 2 blauw enz.). Ook hebben we een paar Chichewa verhalen boekjes en leuke diverse werkbladen voor verschillende leeftijden gekocht. Daarna hebben we in andere winkels nog 2 pakken A4 papier gekocht. Dit ook met het oog op de middelste groep, die spijtig genoeg heel vaak niks te doen heeft en gewoon moet wachten tot ze eten krijgen of iets dergelijks. Verder hebben we voor alle kinderen schriftjes gekocht, potloden, gummen, nakijkpennen voor juf, een ABC poster, een etui en mapjes om belangrijke papieren in te bewaren. Moe maar voldaan heb ik de dames toch nog getrakteerd op een lunch. Waar ze als echte Malawianen vroegen of ik van beide apart een foto wilde maken van ze voor een beeld. Haha

Om te zorgen dat juf ook weet hoe ze de dingen georganiseerd en wel moet gebruiken ben ik de volgende dag met haar gaan zitten om al haar spullen uit te zoeken. Ze had overal losse papieren, incomplete spellen, krijtjes, potloden en noem maar op. Ik heb gevraagd of ze het goed vond dat ik haar liet zien hoe ze dingen netjes en georganiseerd kan houden en dat mocht. Die toestemming te hebben gekregen heb ik subtiel alle losse papieren en incomplete spellen weg weten te werken en alle stiften en potloden en krijtjes bij elkaar gekregen. Soms was het voor haar wel moeilijk, het voelde soms een beetje alsof ik met een verzamelaar te maken had. Toen dat allemaal gedaan was heb ik haar verteld dat het handig voor haarzelf en de kinderen kan zijn om een week schema te maken. Ik heb haar verteld dat we de eerste dan samen maken en dat ze het voor volgende week zelf kan maken waar ik bij ben. Ik heb haar gevraagd of ze alleen 's ochtends of ook 's middags les geeft en ze gaf aan beide (eigenlijk alleen 's ochtends, maar goed). Ik heb met haar afgesproken dat we elke ochtend doen en haar verteld dat het , omdat het jonge kinderen zijn die nog niet naar school gaan, ook belangrijk is dat de kinderen speeltijd hebben. Daarom hebben we woensdag middag speeltijd, donderdag middag tekentijd en vrijdag middag knutseltijd.

Verder ben ik nu bezig een reader te maken met tips voor het lesgeven van jonge kinderen en speel- en knutselactiviteiten voor de middelste en de oudste groep. Ik merk dat juf heel graag wil maar simpelweg geen kennis heeft van hoe ze het moet aanpakken. Ik ga met haar samen de reader doornemen en ik ga proberen het nog in het Chichewa te laten vertalen zodat het voor juf makkelijker wordt, maar dat weet ik niet of dat gaat lukken binnen de tijd dat ik hier nog ben.

Dit is wat mij de komende 2 weken nog bezighoudt. Ik hoop dat ze het vast kan houden en er plezier van heeft.

Dat was het weer! Bedankt voor het lezen!

Liefs

Leven in Malawi

Daaaag mensen,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blogpost voor jullie heb gemaakt! Dit komt omdat ik intensieve dagen maak hier, een weekend weg ben geweest en twee keer ziek ben geweest. Maar daar issie weer!

Het leven hier is voor mij alweer best gewoon na 4 weken, maar voor jullie nog onbekend. Daarom wil ik in deze blog graag wat vertellen over hoe het er hier zoal aan toe gaat!

In mijn eerste post vanuit hier had ik het erover dat mij gelijk opviel dat er overal mensen rijden, fietsen en lopen. Er gebeurt hier dus veel langs de weg! Wat daar ook nog bij hoort is dat er mensen aan de straten zitten om van alles en nog wat te verkopen. Zo kan je op straat bijvoorbeeld overal wel bananen, mandarijnen en nootjes kopen. Ook staan er mensen die Airtime verkopen. Airtime is het beltegoed van Airtel, hét netwerk in Malawi. Daar kan je bijvoorbeeld voor 1000 MWK (Malawiaanse Kwacha) -wat ongeveer gelijk staat aan €1,15- beltegoed kopen. Ik koop vaak voor 7000 MWK wat mij 3.5GB aan internet oplevert! Er zijn heel veel mensen die dit op straat verkopen, dat vind ik altijd wel apart gezien we het in Nederland allemaal via onze providers doen of in ieder geval in een winkel of online kopen.

Verder fietsen er mensen langs met spullen op/aan hun fiets. Deze mensen kun je roepen als je iets wilt kopen en dan stoppen ze voor je. Zo fietsen er mensen met enorme bulten suikerriet, cassave of (levende) kippen aan hun fiets. Ik weet niet of je de kippen ook zo kan kopen maar het is wel een heel maf en ook wel sneu gezicht! Er hangen volgens mij wel 20 kippen op de kop aan het stuur en achterop. Helemaal vreemd toen ik ineens iets half bewusteloos hoorde tokken, oeps.

Dan zijn er nog de mensen die 's ochtends aan de weg staan met hun handen omhoog en daarin de krant van die dag, de mensen die ijsjes verkopen en de mensen die zonnebrillen en sierraden verkopen. Er zijn mensen die met een schaal op hun hoofd lopen met pinda's en zakjes met water. Ook zijn er nog mensen die kleren verkopen, mensen die oplaadkabeltjes verkopen en mensen die hondenriemen verkopen. Oh.. Wat ook wel naar is is dat ze hier ook met kleine schattige puppy's langs de weg staan.

Tot zo ver de straat! Als we thuiskomen is het altijd afwachten of de stroom het doet. Inmiddels weet ik ook dat je het kan zien aan de stoplichten, ze zijn aan wanneer er stroom is en uit wanneer er geen stroom is (klinkt best logisch toch!?). Dit bepaalt ook vaak of er wel of geen warm water is. We hebben een boiler die je zelf aan en uit kan zetten met een knop die ook op stroom werkt. Deze is er omdat water hier schaars is en de boiler kapot kan gaan als hij de hele dag aan staat. Met de stroom is het wel vaak zo dat als het het bijvoorbeeld 's ochtends nog doet het het 's avonds niet meer doet. Het het. Het water uit de kraan drinken wij overigens niet, wij kopen water in flessen waar heeeel wat liter in zit en pompen het daar uit. In verband met de stroom koken wij ook op twee gaspitten.

'S nachts janken de zwerfhonden en andere honden (vaak waakhonden) gezellig naar elkaar heen en weer en om 5 uur klinkt het geluid van een Moskee in de buurt. We slapen bijna allemaal met oordopjes in dus!

We hebben een schoonmaakster thuis die ook voor 100 MWK (€0,20) per kledingstuk onze kleding kan wassen. Ondergoed doen we zelf. Dit wassen gaat hier niet met een wasmachine en een droger maar met de hand en een waslijn. Elke avond geven we een bord eten aan de guard die dan onze compound bewaakt (samen met de honden natuurlijk). Een compound is een stuk omheinde grond waar één of meerdere huizen op staan. Bij ons is dat het huis van de buren en van ons, het zijn twee als het ware gespiegelde huisjes die aan elkaar zitten.

Het eten is hier prima, er is alleen een stuk minder dan in Nederland. Wat je erg veel ziet hier -en dan vooral langs de weg en op de markt- is kool, tomaten, aardappels (zoet een Ierse), uien en visjes. Verder zijn er andere groenten zoals wortels, doperwten, boontjes, komkommer, mini courgettes, paprika, chinese kool/sla en pompoen. Dit is niet alles maar wel het meeste. Ze hebben hier geen varkens dus qua vlees is er rund en kip en er is vis. Wat ze op mijn project als ontbijt (10 uur 's ochtends) eten is brood met boter of gekookte zoete aardappel en 's middags dus Sima met boven genoemde dingen. Wat je hier ook overal ziet zijn maïspuffs. Dit eten de kinderen op het project als tussendoortje voor het middageten en overal waar je komt zie je kinderen met zakjes lopen waar die dingen in zitten. Los hiervan zijn er trouwens gewoon supermarkten waar je vanalles kan kopen zoals ontbijtgranen, melk, yoghurt, brood, chips, snoep, koekjes en alles wat ik niet op ga noemen.

De mensen hier zijn ontzettend vriendelijk. Hoe een gesprek of ontmoeting hier begint is: 'hey, how are you?' 'I'm fine how are you?' 'I'm fine to, thank you.' Dat vind ik altijd wel grappig want het is best nietszeggend maar wel lief. Omdat je te gast bent willen mensen, en dat merk ik dan meer op mijn project, alles voor je doen. Zo mag ik eeeeigenlijk niet helpen mijn eigen bord op te ruimen of een pan weg te brengen. Ook krijg ik daar nog vaak een speciaal bord in plaats van een aluminium bord. Dit laten ze wel steeds wat meer los merk ik! Vandaag ging ik naast één van de vrouwen op de grond zitten en terwijl ik onderweg was naar beneden zei ze "oh no! You can sit here!" (Op een bank). En ze lachte een beetje half beschaamd omdat ik toch naast haar op de grond ging zitten. Wat me ook nog opviel is dat als ik mijn teen of iets stoot of dat ik zelf iets laat vallen dat ze hier dan zeggen "ooh, sorry!" Terwijl ik het zelf deed, best schattug.

In huis waren we eerst met 9 mensen, gisteren nog met 8 en vandaag met 6. Vanaf nu gaat er elke week iemand weg. Na degene die het laatst voor mij weg gaat vlieg ik de 27e met iemand terug en blijft er nog 1 iemand over voor een week. Best gek!

Dat is alles over het leven in Malawi wat er op dit moment uit komt! Ik zal wellicht vanavond, wellicht een ander moment nog een blog schrijven over het project.

Zikomo kwambiri! Tionana

Het project

Dag dag, daar ben ik weer! Deze keer zal ik wat vertellen over het project waar ik 5 dagen per week ben.

Het project heet House of Joy. Er wonen tussen de 30/40 kinderen die niet thuis kunnen wonen om verschillende redenen. Zo zijn er kinderen die hun ouders zijn verloren, kinderen die te vondeling zijn gelegd, kinderen die verwaarloosd werden of kinderen die bijvoorbeeld achter zijn gelaten in een ziekenhuis. Best heel heftig!

Bij House of Joy hebben ze de kinderen in drie groepen gedeeld. Je hebt een groep kinderen van pasgeboren tot 1.5 jaar ongeveer, een groep kinderen van 2 tot 3/3.5 jaar en een groep kinderen van 4/5/6 jaar oud. De precieze leeftijd ben ik niet zeker van, maar zo klopt het wel ongeveer!

Het project wordt gerund door 4 nonnen, waarvan één het hoofd is. Er werken rond de 25 mensen (weer een gok), voornamelijk vrouwen. Er zijn vrouwen die koken, wassen, schoonmaken, kinderen verzorgen en alles doen wat niet onder één ding te noemen is. Ook is er nog een man die in ieder geval chauffeur is, verder durf ik niet te zeggen wat zijn rol is. Dan zijn er vrouwen die naailes geven en nog een aantal mensen die ik wel eens zie maar verder niet spreek en waarvan ik ook niet weet wie ze zijn of wat ze doen.

Ik vertrek elke dag rond 7 uur met de tuktuk van huis naar House of Joy, dan ben ik er -afhankelijk van het verkeer- tussen half 8 en kwart voor 8. Tegen die tijd hebben de kinderen al ontbeten (pap) en staan ze in de wasruimte. Ik heb het nu over de oudste 2 groepen. Daar trekken ze allemaal hun kleren uit om vervolgens te worden gewassen. Dan komen ze gewassen en wel één voor één op een tafel zitten waar ik ze met vaseline of babyvaseline in mag smeren, luiers (niet bij alle) mag omdoen en kleren aan doe. Dit doe ik natuurlijk niet in m'n eentje en één voor één klinkt heel degelijk maar het is natuurlijk enigszins chaos met zoveel kinderen. Laat enigszins maar achterwege! Als dit allemaal gebeurd is en de buiten speelplaats gedweild is kunnen de kinderen buiten gaan spelen. Rond 9/half 10 krijgen de kinderen een soort gepofte maïs chips als snack en spelen daarna weer verder. Rond half 11 gaan de kinderen naar binnen om te eten. Ze eten hier altijd Sima of rijst. Sima is gemaakt van maïsbloem en water, hier krijgen ze altijd iets van groente of vlees bij waar ook vocht/jus/sap bij zit. Ze moeten het meeste Sima eten. Ze eten met hun handen. Na het eten gaan de kinderen naar de zaal waar hun bedjes staan. Ik heb het nog steeds over dezelfde twee groepen. Die slapen beide op een aparte zaal. De kindjes kruipen in hun bed en wachten tot ze een dekentje krijgen. Dan gaan ze slapen, tenminste dat is de bedoeling . Ik ga dan altijd mee met de oudste groep. Er zijn 6 kinderen die op school zitten ergens naast House of Joy. Deze kinderen halen we om 12 uur daar op! Wanneer deze kinderen thuis zijn trekken ze allemaal hun schooluniformen uit en trekken andere kleren aan om vervolgens aan hun lunch te beginnen! Dit eten ze op de grond in de slaapzaal, de andere kinderen aten het in een aparte ruimte. Na het eten gaan ook die kinderen in bed liggen en eigenlijk nooit slapen, volgens mij zijn ze daar wat te oud voor. Verder vind ik het wel interessant om te zien dat al die vrouwen hardop praten (en geloof me; ze kunnen hard praten) en die oudste kinderen daar eten etc. terwijl die andere kinderen daar liggen te slapen. Wanneer de kinderen in bed liggen kunnen ook de vrouwen en ik op bed liggen, best prettig! Om half 2 eten de volwassenen, ook daar op de grond en hetzelfde eten. Om 2 uur is het tijd om naar buiten te gaan om te spelen en om half 4 word ik weer opgehaald om naar huis te gaan.

Qua communicatie is het best een uitdaging. Iedereen spreekt er namelijk Chichewa! Er zijn een paar vrouwen die Engels kunnen, maar ook niet echt goed. Daarom is het voor mij bijvoorbeeld best zoeken wat ze van me verwachten. Helemaal omdat dat niet zo in de cultuur zit om dat te doen. Verder doe ik mijn best om een beetje Chichewa te leren, maar dat heeft even tijd nodig aangezien alles zo niet op Nederlands of Engels bijvoorbeeld lijkt. Qua woorden niet en ook niet qua klanken en uitspraak! Iemand die wel goed Engels kan is de hoofdnon. Zij is gisteren terug gekomen dus nu kan ik weer beter communiceren! Toen zij terug kwam van haar reis en aankwam op het project renden ineens alle vrouwen en een aantal kinderen naar buiten. De vrouwen hebben toen enorm gedanst en gezongen! Heel tof om te zien.

Los van de verwachtingen was er nog iets anders waar ik even over wilde communiceren, namelijk het eten! Beleefd en zorgzaam als ze zijn zorgen ze dus voor ander eten voor alleen mij. Tussen half 10 en half 11 werd er tegen mij gezegd dat mijn eten klaar stond en rond half 2 weer. Dan moest ik alleen naar een kamertje gaan om te eten, daar voelde ik me vrij ongemakkelijk bij kan ik je vertellen. 'S ochtends werd er bijvoorbeeld een flesje frisdrank met een pak koekjes en 2 bananen of appels klaargezet en 's middags ook frisdrank en fruit en broodjes met boter of een soort wentelteefjes. Op mijn eerste echte dag had ik al gevraagd of ik ook Sima mocht proberen en dat vond ik prima eten! Ik mocht vorige week al steeds mee eten met de rest, dus lekker Sima eten met de vrouwen op de vloer. Toch werd er steeds weer wat apart voor me klaargezet. Toen de hoofdnon weer aanwezig was heb ik haar vriendelijk bedankt voor de goede zorgen en gevraagd of ik ook met de rest mag eten! Dus nu hoort ik er ook bij. Mocht het nou net vandaag zijn dat er allemaal kleine visjes (in volledigheid) bij de Sima geserveerd werden, oeps. Ik heb het wel even geprobeerd, maar ze vroegen eigenlijk al van tevoren of ik gehakt wilde. Gelukkig, want het 'is niet zo mijn smaak'

Deze eerste week is het voor mij voornamelijk observeren geweest! Hieruit probeer ik verder te bedenken wat ik bij kan dragen aan dit project. Wat me opvalt is dat de kinderen erg goed verzorgd worden maar dat ze verder geen spellen doen etc. Van andere mensen hun ervaringen heb ik gehoord dat vaak de meeste hulp nodig is bij de jongste groep. Wat natuurlijk begrijpelijk is omdat er zoveel luiers verschoond moeten worden en er nog meer op de kinderen gelet moet worden. Mijn eigen idee is wel dat het project ook goed draait als ik niet daaraan meehelp, ze hebben daar alles onder controle en doen het zonder mij ook zo. Hierom is het voor mij nu de uitdaging om iets te doen waarvan ik zelf het idee heb dat het nu meer bijdraagt. Ik wil voor nu in elk geval spellen met de kinderen gaan doen. Verder hoop ik dat ik voor als ik niet meer hier ben iets kan bedenken zodat dit wat vast gehouden kan worden! Mits dit gewaardeerd wordt natuurlijk. Ze hebben bijvoorbeeld heel veel ballen die nooit gebruikt worden. Ik heb gevraagd of ik ze mee naar buiten mocht nemen. De kinderen en zelfs de vrouwen hebben zich er enorm mee vermaakt!

Ik heb wel foto's mogen maken op het project maar deze mag ik niet delen op social media wegens privacy van de kinderen.

Ik denk dat dit het wel weer even is voor nu! Zikomo kwambiri voor het lezen en tio nana!

De eerste week

Dag dag, daar ben ik met mijn eerste blogpost vanuit Lilongwe!

Woensdag ben ik hier na een reis van ongeveer 15 uren aangekomen. De reis was goed en tijdens mijn 5 uur durende overstap in Kenia (Nairobi) heb ik Ben (Benjamin) leren kennen, een jongen uit Ghana die richting Dubai vloog om daar weer als beveiliger te gaan werken voor ongeveer een jaar. Zo werd mijn tussenstop ineens best gezellig! Wat ik wel interessant vond is dat hij me vertelde dat zijn vader 3 vrouwen had tegelijkertijd. Uiteindelijk is zijn vader met zijn moeder overgebleven, maar Ben heeft dus -als ik me niet vergis- 10 broers en 3 zussen. Tot zover mijn reis!

In de middag maakte ik kennis met mijn huisgenootjes, 8 andere meiden. Moe als ik was overviel dit mij best wel een beetje. Voornamelijk omdat ze al een hele tijd met elkaar in huis hebben gewoond en er een paar vrij uitgesproken persoonlijkheden bij zitten. Na weer een paar nachten slaap voor mij en een paar dagen wennen aan elkaar vind ik het hier nu helemaal prima in huis!

Donderdag ben ik voor het eerst de stad in geweest, zo interessant om te zien hoe het leven hier is! Het is echt nauwelijks te vergelijken met Nederland. Overal lopen/fietsen/rijden mensen! Het lijkt heel chaotisch maar het gaat eigenlijk allemaal prima. De mensen zijn erg vriendelijk en heel relaxt. Iedereen doet alles op z'n eigen tempo, zo kan je bij de kassa soms best even wachten tot de kassière casual een deel van het geld uit de kassa geteld heeft. Dat vind ik best z'n charme hebben!

Qua vervoer zijn er hier een paar opties; lopend, met een fietstaxi, met een minibus, met een tuktuk of met een taxi. Voor ons is lopend niet echt te doen, 1 omdat we zulke lange afstanden totaal niet gewend zijn 2 we weten niet waar alles is en 3 in het donker alleen zijn is niet veilig. Daarom pakken we hier voor kleine afstanden soms een fietstaxi. Dat is best een hele beleving. Ik voelde me ten eerste best een beetje schuldig dat iemand zo hard voor me aan het trappen is en als tweede verbaasde ik me erover dat we niet onderuit gingen. Als ik in Nederland over een klein hoopje zand fiets vind ik het namelijk al moeilijk om niet uit te glijden, laat staan met super veel zand, slechte wegen, een slechte fiets en iemand achterop! De afstand naar mijn project is iets groter en ik neem daarom de tuktuk. Ik ga altijd met dezelfde persoon, deze werkt samen met Doingoood. De tuktuk is ook best een hele beleving en een grappige manier om elke dag heen en weer te gaan! Dan heb je dus nog de minibus, dat zijn kleine witte busjes die soms meer dan vol zitten; in een busje voor ongeveer 9 mensen zitten soms wel 14. Ze hebben wel busstops (vaak een hoek van een straat/kruispunt) maar pikken verder gewoon iedereen op die mee wil. De busjes zijn vaak niet bepaald in goede staat en je voelt je niet echt veilig als je rijdt, maar toch kom je altijd veilig aan, heeeul fijn. De taxi nemen we als we als het donker is nog ergens heen willen.

Dit weekend zijn we met z'n vijven naar een plaatsje aan Lake Malawi geweest genaamd Senga Bay. Even tussendoor; de taxi kwam dus een uur later dan we hem besteld hadden haha. Op de weg er naartoe heb ik vrijwel de hele tijd mn ogen uitgekeken naar alle dorpjes aan de kant van de weg. Weer heel anders dan in de stad en heel primitief. Wel heel mooi ook om te zien hoe ze daar echt leven van de mogelijkheden die ze hebben. Zaterdag gingen we met een boot naar een eilandje dat in het meer ligt. Op het eiland was verder niks dan natuur -rotsen, bomen, planten-. Daar hebben we kunnen snorkelen, tussen de vissen, wat ik dus heel eng vind maar toch gedaan heb . De jongens die ons naar het eiland brachten gingen terplekke ook koken voor ons. Onder andere zelf gevangen meerval uit het meer! Zondag kregen we van één van die jongens ook een tour door het dorpje heen. Dat was heel indrukwekkend! De foto's staan op m'n camera en ik typ dit op mijn mobiel dus die komen later nog.

Vrijdag ben ik voor het eerst bij mijn project geweest. Ik werd heel lief ontvangen en er werd mij verteld dat ik welkom ben! Er zijn denk ik op dit moment zo'n 30/40 kinderen tussen de leeftijden 0 en 5. Aan het einde van de week zal ik hier een blogpost over schrijven, dan ben ik er zeven dagen geweest!

Dit was het voor nu! Bedankt voor het lezen

Liefs

We zijn er bijna, we zijn er bijna!

Daar is hij dan; mijn eerste blogpost!

Op dit moment zit ik in de auto naar Schiphol en vanavond om 20:50 zal mijn vliegtuig vertrekken richting Nairobi, Kenia. Daar zal ik om 06:10 aankomen en om 11:10 het laatste stukje vliegen naar Lilongwe, Malawi, waar ik om 12:20 aankom. Ik word op het vliegveld opgehaald door een chauffeur en het zal dan ongeveer 3 kwartier rijden zijn naar het vrijwilligershuis waar ik gedurende mijn hele tijd in Malawi verblijf. Daar zal ik aan het einde van de dag mijn huisgenoten ontmoeten! De volgende dag, donderdag, ga ik met de stagiaire van Doingoood op citytour en op vrijdag is het tijd voor mijn introductie op het project!

Het contact met de organisatie is goed en ik heb ook al wat contact gehad met een aantal meiden die ook in het Doingoood huis verblijven! Zo werd mij ook gevraagd of ik dit weekend mee ga naar Senga Bay, een plaatsje aan Lake Malawi. Dat staat er dus voor dit weekend al op de planning, super leuk!

Ik wil bij deze ook alle mensen nog eens heel hartelijk bedanken voor de lieve donaties!! In het bijzonder mijn werkgevers van Buckshot Café, de protestantse gemeente Boerakker en de protestantse gemeente de Glind! Dankzij jullie hulp gaat mijn avontuur van start en heb ik zelfs nog een bedrag kunnen reserveren om mee te nemen naar het project! Hoe ik dat precies ga besteden zal ik gaandeweg bekijken. Dank dank dank!

Tot de volgende post!

Liefs

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Laura